L'animalitat perduda.






... si se reivindica en primer término nuestra genérica pertenencia al mundo animal, hay razones para estar nostálgicos, pues desde que en la historia evolutiva emergió el lenguaje, esta animalidad se halla en gran parte perdida para nosotros. Por ello la buscamos en los animales "puros"; buscamos una imagen imposible de nosotros mismos. De ahí que además de la cuestión de los animales dañinos, surja en nuestro tiempo con gran fuerza un interrogante sobre la legitimidad de la utilización mecánica de los animales, de su consumo como alimento y desde luego de su instrumentalización en ritos y juegos. 
 
Creo que este movimiento responde a una real carencia de nuestra civilización. De alguna manera se trata de una protesta: las razones para no estar satisfechos con nuestra humanidad se traducen, no tanto en proyecto de mejorarla como en repudio de la misma, bajo forma de negación de su singularidad. Precisamente porque responde a causas profundas, por el momento este movimiento no parece que vaya a ser contenido: estamos ante una movilizadora causa urbana clamando contra la urbanización de nuestra existencia.

Víctor Gómez Pin, La causa de la naturaleza y la causa del animal de razón (VI): la animalidad perdida, El Boomeran(g) 30/03/2020

Comentaris

Entrades populars d'aquest blog

Percepció i selecció natural 2.

Gonçal, un cafè sisplau

"¡¡¡Tilonorrinco!!! ¡¡¡Espiditrompa!!!"